NOCLEGI
ROZKŁADY
Głogów Małopolski - moja mała Ojczyzna
Fot. Jan Kaznocha
REKLAMA
...tak jak pisklę kocha swoje gniazdo,
kochaj swoją ziemię rodzinną...
Głogów Małopolski liczący 10 tysięcy mieszkańców, położony na skraju Puszczy Sandomierskiej w pobliżu stolicy Podkarpacia Rzeszowa, ze względu na ciszę i spokój przyciąga latem wielu turystów.
Głogów - jako dawne miasteczko - tworzy interesujący zespół urbanistyczno-architektoniczny o dużej wartości historycznej. Centrum posiada dobrze zachowany układ urbanistyczny pochodzący z czasów jego lokacji, będący oryginalnym renesansowym rozwiązaniem przestrzennym.
Na terenie gminy znajduje się dużo lasów i zadrzewień - znajduje się tutaj Rezerwat Przyrody "Bór". Stwarza to doskonałe zaplecze rekreacyjne dla mieszkańców gminy jak też sąsiedniego Rzeszowa.
Miasto Głogów usytuowane na szlaku handlowym prowadzącym z Rzeszowa do Sandomierza i Kolbuszowej powstało na podstawie dokumentu lokacyjnego wydanego w Przybyszówce dnia 23 kwietnia 1570 roku, w dzień Świętego Wojciecha. Krzysztof Głowa herbu Jelita z Nowosielec podpisał akt lokacyjny miasta. Dokument sporządzono na pergaminie z koźlęcej skóry. a miejscowość nazwana została Głowów – od nazwiska swojego założyciela, którą później przekształcono na Głogów. Utrwaliła się ona ostatecznie dopiero w ciągu XIX wieku. Po II wojnie światowej dodano jej drugi człon – Małopolski.
Głogów usytuowano na terenie wsi Szlachcina Wola założonej przez Rzeszowskich przed 1439 rokiem. Jego lokację potwierdził król Stefan Batory specjalnym przywilejem wydanym w 1578 roku.
Około 1590 roku Głogów dostał się w posiadanie Mikołaja Spytki Ligęzy, dziedzica Rzeszowa. Za jego czasów, na przełomie XVI i XVII wieku, miasto przeżywało krótki okres intensywnego rozwoju. W 1606 roku Ligęza ufundował parafię. W początkach XVII wieku miasto zostało otoczone systemem ziemno-wodnych fortyfikacji (wały i fosy), otrzymało kościół i ratusz. Mieszczanie głogowscy zajmowali sie rzemiosłem, handlem oraz uprawą roli. W 1598 roku powstał cech szewski, w 1635 roku tkacki, później jeszcze kilka innych. Rozwój handlu ułatwiał przywilej targowy nadany w 1694 roku przez króla Jana III Sobieskiego. Głogów był miastem prywatnym.
W 1624 r. Głogów został zniszczony przez Tatarów. W 1648 r. Głogów przeszedł na własność Lubomirskich. W 1657 r. miasto złupiły wojska Rakoczego. Podczas wojny północnej, w 1709 r. Głogów zniszczyły wojska szwedzkie.
W 1772 r. Głogów znalazł się w austriackim zaborze.
W połowie XIX wieku władze austriackie ulokowały w Głogowie siedzibę tzw. sądu powiatowego. Miasto zyskało na znaczeniu. Rozwinęło się rzemiosło. Tutejsi rzeźnicy słynęli z wyrobu doskonalej kiełbasy "głogowskiej".
Szeroko znani byli głogowscy murarze. Miejscowe targi i jarmarki ściągały tłumy okolicznych chłopów i handlarzy. Miasteczko było zamożne. Stacjonował tu szwadron austriackiej kawalerii. Oprócz sądu był urząd skarbowy i szkoła, działały różne organizacje, między innymi: straż pożarna (1890 r.) i oddział „Sokół” ( 1903 r.). W 1881 roku Głogów liczył 3440 mieszkańców, w tym 860 Żydów.
W 1910 r. inżynier Franciszek Weiss uruchomił w dawnym zamku Pierwszą Krajową Przędzalnię Lnu i Konopi.
W latach międzywojennych Głogów pozostawał ruchliwym miasteczkiem, na tyle bogatym, że stać go było na budowę nowej szkoły, otwartej w 1927 roku. Znaczną część (około 30%) mieszkańców ówczesnego miasta stanowiła społeczność żydowska, która nadawała mu swoisty klimat i charakter. W 1934 roku Głogów został siedzibą gminy zbiorowej.
Podczas walk frontowych w 1939 i 1944 roku miasteczko doznało poważnych zniszczeń. W okresie okupacji w rejonie głogowskim istniał silnie rozwinięty ruch oporu, a samo miasteczko było kilkakrotnie widownią udanych akcji partyzanckich. Wiosną 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla ludności żydowskiej, którą już latem tego roku wywieźli do obozów zagłady.
Po wojnie Głogów odbudowywał się długo i z wielkim trudem. Dopiero w ostatnim latach - nie licząc światła elektrycznego, które dotarło tu w 1950 roku - miasto otrzymało niezbędną infrastrukturę komunalną - wodociąg (1986 r.), kanalizację i oczyszczalnię ścieków (1992 r.) oraz gaz (1996 r.).
W ostatnim dwudziestoleciu Głogów Małopolski znacznie sie rozbudował.
Poza centrum wyrosło kilka osiedli mieszkaniowych. Ostatnimi laty rozwinęło działalność wiele firm prywatnych. Obecnie gmina Głogów Małopolski stanowi lokalny, ale znaczący ośrodek usługowo-gospodarczy.
Jasień
kochaj swoją ziemię rodzinną...
Głogów Małopolski liczący 10 tysięcy mieszkańców, położony na skraju Puszczy Sandomierskiej w pobliżu stolicy Podkarpacia Rzeszowa, ze względu na ciszę i spokój przyciąga latem wielu turystów.
Głogów - jako dawne miasteczko - tworzy interesujący zespół urbanistyczno-architektoniczny o dużej wartości historycznej. Centrum posiada dobrze zachowany układ urbanistyczny pochodzący z czasów jego lokacji, będący oryginalnym renesansowym rozwiązaniem przestrzennym.
Na terenie gminy znajduje się dużo lasów i zadrzewień - znajduje się tutaj Rezerwat Przyrody "Bór". Stwarza to doskonałe zaplecze rekreacyjne dla mieszkańców gminy jak też sąsiedniego Rzeszowa.
Miasto Głogów usytuowane na szlaku handlowym prowadzącym z Rzeszowa do Sandomierza i Kolbuszowej powstało na podstawie dokumentu lokacyjnego wydanego w Przybyszówce dnia 23 kwietnia 1570 roku, w dzień Świętego Wojciecha. Krzysztof Głowa herbu Jelita z Nowosielec podpisał akt lokacyjny miasta. Dokument sporządzono na pergaminie z koźlęcej skóry. a miejscowość nazwana została Głowów – od nazwiska swojego założyciela, którą później przekształcono na Głogów. Utrwaliła się ona ostatecznie dopiero w ciągu XIX wieku. Po II wojnie światowej dodano jej drugi człon – Małopolski.
Głogów usytuowano na terenie wsi Szlachcina Wola założonej przez Rzeszowskich przed 1439 rokiem. Jego lokację potwierdził król Stefan Batory specjalnym przywilejem wydanym w 1578 roku.
Około 1590 roku Głogów dostał się w posiadanie Mikołaja Spytki Ligęzy, dziedzica Rzeszowa. Za jego czasów, na przełomie XVI i XVII wieku, miasto przeżywało krótki okres intensywnego rozwoju. W 1606 roku Ligęza ufundował parafię. W początkach XVII wieku miasto zostało otoczone systemem ziemno-wodnych fortyfikacji (wały i fosy), otrzymało kościół i ratusz. Mieszczanie głogowscy zajmowali sie rzemiosłem, handlem oraz uprawą roli. W 1598 roku powstał cech szewski, w 1635 roku tkacki, później jeszcze kilka innych. Rozwój handlu ułatwiał przywilej targowy nadany w 1694 roku przez króla Jana III Sobieskiego. Głogów był miastem prywatnym.
W 1624 r. Głogów został zniszczony przez Tatarów. W 1648 r. Głogów przeszedł na własność Lubomirskich. W 1657 r. miasto złupiły wojska Rakoczego. Podczas wojny północnej, w 1709 r. Głogów zniszczyły wojska szwedzkie.
W 1772 r. Głogów znalazł się w austriackim zaborze.
W połowie XIX wieku władze austriackie ulokowały w Głogowie siedzibę tzw. sądu powiatowego. Miasto zyskało na znaczeniu. Rozwinęło się rzemiosło. Tutejsi rzeźnicy słynęli z wyrobu doskonalej kiełbasy "głogowskiej".
Szeroko znani byli głogowscy murarze. Miejscowe targi i jarmarki ściągały tłumy okolicznych chłopów i handlarzy. Miasteczko było zamożne. Stacjonował tu szwadron austriackiej kawalerii. Oprócz sądu był urząd skarbowy i szkoła, działały różne organizacje, między innymi: straż pożarna (1890 r.) i oddział „Sokół” ( 1903 r.). W 1881 roku Głogów liczył 3440 mieszkańców, w tym 860 Żydów.
W 1910 r. inżynier Franciszek Weiss uruchomił w dawnym zamku Pierwszą Krajową Przędzalnię Lnu i Konopi.
W latach międzywojennych Głogów pozostawał ruchliwym miasteczkiem, na tyle bogatym, że stać go było na budowę nowej szkoły, otwartej w 1927 roku. Znaczną część (około 30%) mieszkańców ówczesnego miasta stanowiła społeczność żydowska, która nadawała mu swoisty klimat i charakter. W 1934 roku Głogów został siedzibą gminy zbiorowej.
Podczas walk frontowych w 1939 i 1944 roku miasteczko doznało poważnych zniszczeń. W okresie okupacji w rejonie głogowskim istniał silnie rozwinięty ruch oporu, a samo miasteczko było kilkakrotnie widownią udanych akcji partyzanckich. Wiosną 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla ludności żydowskiej, którą już latem tego roku wywieźli do obozów zagłady.
Po wojnie Głogów odbudowywał się długo i z wielkim trudem. Dopiero w ostatnim latach - nie licząc światła elektrycznego, które dotarło tu w 1950 roku - miasto otrzymało niezbędną infrastrukturę komunalną - wodociąg (1986 r.), kanalizację i oczyszczalnię ścieków (1992 r.) oraz gaz (1996 r.).
W ostatnim dwudziestoleciu Głogów Małopolski znacznie sie rozbudował.
Poza centrum wyrosło kilka osiedli mieszkaniowych. Ostatnimi laty rozwinęło działalność wiele firm prywatnych. Obecnie gmina Głogów Małopolski stanowi lokalny, ale znaczący ośrodek usługowo-gospodarczy.
Jasień
PRZECZYTAJ JESZCZE
